علي اكبر هاشمي رفسنجاني در مصاحبه اش با روزنامه جمهوري اسلامي كه خبرگزاري ايسنا روز ۹ خرداد آن را منتشر كرد به گستردگي تظاهرات مردم در 30 خرداد 1360 اعتراف كرد. وي در اين مصاحبه تصريح كرده كه رژيم خميني در سراسر كشور در محاصره مخالفان بود و اگر خميني نبود، موج مبارزات و مخالفتهاي مردم، رژيم را نابود مي كرد. رفسنجاني در اين مصاحبه گفت: «فراموش نكنيد كه ما در تهران جنگ مسلحانه شديد داشتيم. مگر كم بود؟ 500 هزار نفر ريخته بودند خيابان. ما در مجلس محاصره شده بوديم و صداي تيرها مي‌شنيديم». (ايسنا 9 خرداد 1391)

اين اولين بار نيست كه يك مقام رسمي رژيم به حضور نيم ميليوني مردم در تظاهرات مسالمت آميز 30 خرداد 1360 اعتراف مي كند.

آخوند محمدي، رئيس ستاد تروريستي نصر، که مسئول امور عراق در دفتر خامنه اى و سپس معاون سیاسى رادیو و تلویزیون رژیم بود در سخناني كه از تلويزيون رژيم پخش شد گفت: «در اوایل انقلاب شاید حدود۵۰۰هزار میلیشیا گروههاى تروریستى در کشور سامان داده بودند» (تلویزیون رژیم ۲۵/۱۲/۷۸).

اكبر گنجي: پانصد هزار مليشيا در سراسر كشور

 اکبر گنجى در روزنامه عصر آزادگان به تاریخ ۱۴دى ۱۳۷۸ نوشت: «گروههایى بود که رهبرى استثنایى و کاریزمایى امام خمینى را قبول کرده بودند ... جبهه دوم متشکل از شخصیتها و گروههاى سیاسى بود که با رهبرى امام در دوران تأسیس دولت مسأله داشتند… دسته دوم شامل گروههاى مسلحى بود که با اصل انقلاب و شکل گیرى جمهورى اسلامى مسأله داشتند… فرقه رجوى در رأس این سازمانهاى تروریستى قرار داشت… و با پشتیبانى پانصد هزار میلیشیا (شبه نظامیان) که در سراسر ایران سازماندهى کرده بودند، مى‌توانند هسته اصلى نیروهاى جبهه اول را که در حول و حوش امام قرار دارند، قلع و قمع کرده و جمهورى خلقشان را برقرار کنند».

آيا اجتماع ويلپنت قادر است ابعاد اين «گروهك» را نشان دهد؟